زخم پای دیابتی

زخم پای دیابتی

 

 

موثرترین راه برای از بین بردن زخم پای دیابتی مشخص نیست. این مرور کاکرین آخرین شواهد را برای مداخلات مختلف برای ارتقای بهبود زخم بررسی و گردآوری کرد.

 

نویسنده لی چنگ دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده پرستاری، دانشگاه فودان، شانگهای، چین، و یکی از اعضای حوزه مراقبت پرستاری کاکرین (CNCF) است.

 

https://www.nursingtimes.net/clinical-archive/tissue-viability/debridement-of-diabetic-foot-ulcers-17-01-2011/

 

بررسی سوال

بهترین شواهد موجود در مورد تأثیر مداخلات دبریدمان بر بهبود زخم پای دیابتی چیست؟

 

مفاهیم پرستاری

پانزده درصد از افراد مبتلا به دیابت در برخی مواقع تحت تأثیر زخم پا قرار می گیرند.

 

دبریدمان مداخله ای برای تسریع بهبود زخم است. این شامل برداشتن مواد غیر زنده، آلوده یا خارجی از زخم، تا زمانی که بافت سالم اطراف در معرض دید قرار گیرد، است.

 

مدیریت موثر پای دیابتی به طور کلی نیاز به یک ورودی چند رشته ای و ارتباط خوب بین ارائه دهندگان مراقبت های اولیه و ثانویه دارد.

 

با این حال، موثرترین روش دبریدمان هنوز مشخص نیست.

 

ویژگی های مطالعه

این مرور شش کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را با 488 شرکت‌کننده شناسایی کرد که هر روش دبریدمان را بدون دبریدمان یا روش جایگزین دبریدمان مقایسه کردند.

 

دبریدمان به عنوان "برداشتن بافت نکروزه از زخم، به وسیله دبریدمان مکانیکی یا غیر مکانیکی" تعریف شد.

 

شرکت کنندگان بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 یا 2 بودند که دارای زخم پای فعال با علت نوروپاتیک، عصبی ایسکمیک یا ایسکمیک بودند. پیامدهای اولیه شامل زمان بهبودی کامل، نسبت افرادی بود که زخم‌هایشان در دوره آزمایشی به طور کامل بهبود یافت و میزان کاهش اندازه زخم به صورت مطلق یا نسبی بیان شد.

 

از آنجایی که گزارش روش شناختی کافی در هر شش کارآزمایی وجود نداشت، همه در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشتند.

 

از شش RCT، چهار هیدروژل، یک درمان لارو علیه هیدروژل، و یکی دبریدمان جراحی را ارزیابی کردند. آنالیز متا در صورت امکان انجام شد.

 

https://nilsar.com/i-19904/جراحی-زخم-دیابتی

 

خلاصه

سه RCT هیدروژل را با گاز یا مراقبت استاندارد مقایسه کردند. نتایج تلفیقی نشان داد که هیدروژل‌ها به طور قابل‌توجهی در بهبود زخم پای دیابتی نسبت به گاز یا مراقبت‌های استاندارد مؤثرتر بودند. (ریسک نسبی = 1.84، فاصله اطمینان 95% [CI]: 1.3 تا 2.61).

 

در یک مطالعه (42 نفر)، دبریدمان جراحی (بریدن جراحی، دبریدمان نهایی یا برداشتن قطعات استخوانی زیر ضایعه و بسته شدن جراحی) با مدیریت معمولی (کاهش فشار و پانسمان معمولی) مقایسه شد. دبریدمان جراحی هیچ سود قابل توجهی نسبت به درمان استاندارد نشان نداد.

 

یک مطالعه (تعداد = 140)، که فقط به صورت انتزاعی منتشر شد، نشان داد که لاروها در مقایسه با هیدروژل منجر به کاهش بیش از 50٪ در ناحیه زخم شدند. با این حال، این داده ها یک نتیجه موقت بود و در 10 روز گزارش شد.

 

مطالعه دیگری (74 = n) همچنین به صورت انتزاعی یک هیدروژل حاوی کربوکسی متیل سلولز و آلژینات کلسیم (ژل پوریلون) را با هیدروژل دیگری که حاوی پلیمر کارملوز اصلاح شده و پروپیلن گلیکول (ژل Intrasite) در بهبود زخم و تغییر میانگین ناحیه زخم بود، مقایسه کرد. با این حال، داده ها ناکافی بود، بنابراین نمی توان نتیجه گیری کرد.

 

بهترین توصیه های عملی

شواهد، که کیفیت پایینی داشتند، نشان می‌دهند که هیدروژل در بهبود زخم پای دیابتی بهتر از پانسمان‌های گازی یا مراقبت‌های استاندارد زخم است. با این حال، مشخص نیست که آیا این اثر به دلیل دبریدمان است یا خیر.

 

شواهد حاصل از یک مطالعه منفرد (به شکل انتزاعی) نشان می دهد که لارو درمانی ممکن است به کاهش بیشتری در ناحیه زخم نسبت به هیدروژل دست یابد، اما این تنها یک تحلیل موقتی از نتایج اولیه بود و بنابراین باید با احتیاط مورد توجه قرار گیرد.